Krvavec is a mountain in the Kamnik–Savinja Alps, but to me, it’s much more than just a spot on the map. It’s the place where, at the age of five, I first put on skis – a moment that marked the beginning of my love for the mountains. Over the years, Krvavec has become a special place to me, filled with childhood memories, laughter, and early victories on the snow.

Today, it’s where I go when I need peace or simply want to escape the everyday rush. When I hike up to Zvoh, the highest point of the ski resort, and sit quietly watching the sunset, I feel a deep sense of awe toward nature. In those moments, I realize just how small we are compared to the greatness of the mountains – and at the same time, how full each moment can be if we just allow ourselves to experience it.

This is Algodonales, a small village in the south of Spain where my parents are from. I go there often, and it always feels peaceful and familiar. The village is quiet, with not many houses, and most of the people who live there are older. Life moves slowly, and people know and help each other. The white houses, narrow streets, and mountains around it make it very beautiful. For me, Algodonales is important because it connects me to my family and my roots. It’s a place full of memories and stories. Even though it is small, it means a lot to me and to the people who live there.

Het onzichtbare zichtbaar maken

In het heden is NU de ander kwetsbaar en fragiel. Samenkomen is heden tien dagen vergeten. Het belang van ontmoeting, het missen van creativiteit en het leren van elkaar. Het is een zoektocht naar het terug verbinden met de ander. Met een ruimte die van de oudheid al bestaat, die anders is, een heterotopie van zijn tijd. Een terugblik naar de oudheid. Zonder de aanwezigheid van een patio zou er geen bestaan ​​​​van een villa kunnen zijn, daarom was het meteen een gedeelde plek. In een patio waar de ander samenkwam, werd gezien als een ontmoetingsplek. De publieke ruimte bestaat niet meer. Het streven om de publieke ruimte te vormen, die vertrekt vanuit de innerlijke ruimte van de ander.Een poëtische marge waar de ziel van de andere zal raken.

De patio geeft een thuisgevoel, waarin architectuur vertrouwd zal worden. Het doel is om van de patio een zichtbare publieke plek te maken die gedeeld wordt met de ander. De herinnering van de ander is essentieel, maar deze wordt vandaag de dag vergeten.
Een metafoor van een patio. Een ruimte die gedeeld werd met de buitenwereld, waarbij het interieur openstaat en samen in verbinding is met de buitenwereld. Het begint vanuit een omsloten patio waardoor de wand zich ontwikkelt door de naar binnen kleinere kleinere patio. Deze trekt de kenmerkende eigenschappen van de buitenwereld naar binnen. Door de omkering van een ruimte in een ruimte ontstaat er een patio in een patio. Deze omkeerbaarheid vormt een drempelloze toegankelijkheid naar de innerlijke ruimte.
Zo wordt de onzichtbare wereld zichtbaar voor de buitenwereld, en wordt de onzichtbare onzichtbaar.

It's my home, it's my kitchen, no light.

The Mediterranean splendor enters anyway and however.